Queenstown - Te Anau - Bluff (?)

Vanuit Queenstown gaat de route verder vanaf de andere kant van het aangrenzende Lake Wakatipu. De route om het meer heen bestaat nog niet en je moet als "thru hiker" zelf transport regelen. Ik had dit vanuit Arrowtown geregeld zodat ik minimale tijd in Queenstown door zou hoeven te brengen. De wandeling begint in de Greenstone Valley, vanwaaruit ik in een kleine 5 uur naar de Greenstone Hut loop. Ik besluit er een korte dag van te maken en hier de rest van de dag te relaxen. Er zijn veel commerciele hiking activiteiten rond Queenstown en dat zie je terug in deze hut. Er is een vaste ranger die zijn eigen hut met warme douche en zelfs electriciteit heeft. In plaats van een kuil in de grond zijn de toiletten van het type "doorspoelen", wat mij na zoveel tijd in de natuur een surrealistisch gevoel geeft. In de hut ontmoet ik een gepensioeneerd stel die net is begonnen aan dezelfde route, alleen lopen ze van zuid naar noord. Ze hebben al verschillende lange afstandswandelingen gemaakt in hun leven maar vooral hij ziet er erg vermoeid uit. Ze beklagen zich over wat voor mij het einde van de route gaat zijn. Het zou er praktisch onbegaanbaar zijn en visueel weinig interessant. Ze zijn de tweede die me hiervoor waarschuwen maar mentaal wuifel ik hun klaaggedrag weg. Het zou voor mij ten slotte van rekening min of meer de eindstreep zijn en na alles wat ik doorstaan heb relatief een peuleschil beredeneerde ik.
De volgende dag gaat mijn route verder, er zijn een stuk of 1000 (!) bomen over de route gewaaid, dit betekent dat ik via een B route naar de volgende hut moet. Dit zijn die momenten dat een GPS erg fijn is om bij je te hebben en met wat improvisatie bereik na 8 uur wandelen mijn doel.




Die nacht begint de storm die ik 2 dagen geleden zo goed aan kon zien komen op de weerradar. Ik heb de afgelopen maanden veel in outdoor magazines gelezen die achter zijn gelaten in hutten en heb daarin verschillende malen gelezen over de verwoestende kracht die de wind kan hebben in deze gebieden. Tussen twee bergen in kan de wind ongeloofelijk versnellen, afhankelijk van de richting. Ik lees zelfs verhalen over hutten die wegwaaien! Dit is een gedachte die ik die nacht maar gedeeltelijk kan loslaten want de hut schud af en toe wild heen en weer wat het een spannende nacht maakt. De volgende ochtend is de wind nog steeds erg sterk maar gezien het feit dat ik hem in de rug heb en er halverwege de route een hut ligt, besluit ik het te proberen. Het is een uitdaging om niet van de route te worden geblazen maar na 18 km kom ik aan bij de Mavora Lakes campsite.



Het is er behoorlijk uitgestorven en ik twijfel wat ik moet doen. Kamperen in deze wind is niet echt aanlokkelijk en de volgende hut is nog eens 20 km wandelen...Ik besluit om een lift te zoeken maar dat loopt op niks uit. Er zijn wel wat mensen met campers maar die blijven daar nog enkele dagen. Een man kan me alleen vertellen dat er 140km per uur windstoten zijn voorspeld voor die avond... Ik beslis dat kamperen ronduit gevaarlijk is in die omstandigheden. Er zit dus maar een ding op en dat is verder lopen. Ik besluit de track te laten voor wat het is en via de weg naar de volgende hut te lopen. Een lange gravelweg strekt me voor zich uit en leg me neer bij het feit dat ik nog 5 uur wandelen te gaan heb. Er is hier in deze uithoek namelijk niemand en de kans op dit tijdstip nog een lift te krijgen is zo goed als nul... na enkele uren doorstampen zie ik een auto aan de horizon verschijnen. Natuurlijk rijden ze de voor mij verkeerde kant op maar ik besluit ze toch te stoppen en te vragen of ze nog uit het gebied gaan vandaag. Dit bleek een gouden zet want een uur later komen ze weer langs en geven me een lift. Het is een gezellige rit met twee Franse dames. Ze zijn fotos aan het nemen van Lord of the Rings locaties. Blijkbaar liep ik midden in Middle Earth's Amon Hen in de voetsporen van Frodo, haha. De dames zijn zo vriendelijk om door te rijden naar Te Anau, zodat ik daar een paar rustdagen kan nemen en voedsel kan inslaan voor de laatste etappe naar de kust.


Ik voel me ondanks de vermoeidheid goed maar kijk ook erg uit naar het afsluiten van de tocht. De echte uitdaging is er af en verveling begint steeds meer een issue te worden. De hoogtepunten van de route liggen duidelijk achter me en de omgeving is veel van hetzelfde. De komende 8 daagse route is nieuw en ik ben samen met de mensen die ik ontmoet heb één van de eerste die hem gaat lopen. Toch begin ik gemotiveerd aan de laatste tocht, op naar Bluff!
Het begin van de route is zoals ik verwachte overgroeid maar op zich goed te doen en ik bedenk me dat het allemaal wel mee valt met de onbegaanbaarheid waar ik voor gewaarschuwt was. Ik bedacht me dat de dramatische omschrijving van de wandelaars die ik ontmoet heb, er vast mee te maken had dat ze nog geen ervaring op deze route hebben gehad. Ze moesten eens weten wat hun zelf nog te wachten staat, bedacht ik me... In 2 uur tijd beklim ik de eerste saddle en ga enthousiast verder. Dat ik 5 uur later het besluit zou nemen om de tocht te beeindigen had ik niet kunnen bedenken... Het lachen vergaat mij snel zodra ik de saddle passeer. De natuur heeft hier vrije speling gehad en tientallen bomen zijn over de route geblazen. Hoe verder ik de route loop hoe onbegaanbaarder hij wordt. Ik moet dwars door struiken en ben af en toe meer aan het klimmen dan aan het wandelen. In de stukken grasland is het niet veel beter, het gras komt werkelijk waar tot aan mijn neus en dit zorgt er voor dat de wandelsnelheid terug wordt gebracht naar zo'n 1,5-2 km per uur. Ineens besef ik hoe heel de komende week eruit gaat zien en dit is het eerste moment dat ik eens goed achter mijn oor krabbel. Waarom deed ik dit ook al weer? Natuurlijk heb je op zo'n moment niet veel keus en ga ik door. De route in mijn gps houd mysterieus op en ik moet mijn weg naar buiten vinden doormiddel van mijn kompas. Binnen enkele uren zitten mijn benen onder de schrammen en bloed.




Wat doe ik hier? Terwijl ik met dit soort gedachten worstel glij ik door een gebrek aan concentratie uit en met een harde smak land ik op de rotsen. Ik mag wederom van geluk spreken dat ik niks breek. Stijf als een hark ga ik even zitten om wat te lunchen en neem even de tijd om goed na te denken over mijn doelen en wensen. Ik moest denken aan het schaatsen van de alternatieve elfsteden tocht enkele jaren geleden. Met nog 1000 maloten schaatste ik uren achter elkaar rondjes op een bergmeer in Oostenrijk. Ik was al 2 weken ziek (later kwam ik er achter dat ik de ziekte van Pfeifer had) maar besloot dat ik de rit uit MOEST rijden, want ja zo zat dat nu eenmaal in mijn hoofd. Doodsvermoeid bedacht ik me halverwege de tocht hoe sporten voor mij altijd rechtevenredig stond met zelfpijniging en besloot vanaf dat moment in mijn leven op een andere manier te sporten. Sporten en bewegen omdat ik het leuk vind, niet omdat het "moet" van mezelf. Ik bedenk me dat deze laatste etappe precies dat met me doet wat ik niet meer wil. Het is alsof ik na het beste 19 gangen diner van mijn leven 30 verdroogde boterhammen met pindakaas (zonder stukjes noot) krijg voorgeschoteld als laatste gerecht en die zonder water naar binnen aan het proppen ben. Dat alles om maar trots te kunnen zeggen dat ik alle 20 gerechten heb gegeten. Dat moment beslis ik mijn toetje te laten staan en na te genieten van alle gerechten die zo fantastisch waren. Natuurlijk is Bluff het officiele eindpunt van de route, maar het is nooit mijn concrete doel geweest. Mijn doel was om in een inspirerende omgeving mijn grenzen te verleggen, ik denk dat ik kan zeggen dat dat wel gelukt is...


Zoals altijd na het nemen van grote beslissingen voel ik me erg goed en begint het nagenieten van dit grootse avontuur. Bij de hut aangekomen kom ik er achter dat ik mijn 1,5 liter fles ben verloren. Ik moet hier erg om lachen want dit houd indirect in dat doorlopen sowieso geen optie was, omdat er over twee dagen een stuk was waar ik meer als een dag geen water tot me beschikking had en dus iedere milliliter capaciteit nodig had gehad...De volgende dag loop ik met overheersend positieve doch gemixte gevoelens richting de weg, een wandeling van toch nog zo'n 20 km. Ondanks mijn door de val pijnlijke been, voelt het aan als een peuleschil. Bij de weg aangekomen krijg ik na een uur wandelen een lift van een uiterst vriendelijke man, Andrew. Andrew blijkt een priester blijkt te zijn uit Te Anau. Hij luisterd aandachtig naar mijn verhaal en wil er echt alles over weten. Hij hoord van deze laatste etappe en verteld dat hij afgelopen weekend ook op de betreffende saddle is geweest, bij het zien van het helse (dit was echt zijn woordkeuze) terein had hij echter rechtsomkeer gemaakt...Hij complimenteerd mij met mijn keuze te stoppen, hij leek precies te begrijpen wat er door mij heen was gegaan. "There is a fine line between reaching one's goal in a healthy manner and straight neurotic obsession..." Ik vond het wel een mooie spreuk en met deze "zegen" kwam nu echt het besef dat het goed is zoals het is!

Inmiddels ben ik terug in Christchurch bij mijn vrienden. Ik geniet iedere seconde van mijn rust. De leegte die veel mensen omschrijven na het afsluiten van zulke grote projecten voel ik gelukkig niet. Het is voor mij een fantastisch avontuur geweest en zal nog regelmatig terug denken aan mijn dagen in de bergen. De vele dagen waar ik totaal op mijzelf aangewezen was, ver weg van het veiligheidsvangnet waar de bewoonde wereld in voorziet.
Dit is dan het moment dat ik mijn verhaal zou moeten afsluiten met een hoop wijze woorden, met alle diepe inzichten die ik heb verkregen en levenslessen geleerd. De waarheid is dat ik niet zou weten wat ik jullie nog moet vertellen. Ik heb geprobeerd mijn belevenissen zo puur mogelijk op te schrijven om de lezer mee te nemen op deze reis en hoop dat ik daarin geslaagd ben...
Ik wil iedereen die mijn weblog heeft gevolgt bedanken voor de tijd en moeite die jullie hebben genomen om het te lezen en reacties te plaatsen. De gedachte dat er indirect een publiek van allemaal mooie mensen meekijkt, heeft mij werkelijk gesteund en een drive gegeven door te gaan op moeilijke momenten. Verder wil ik Kevin bedanken voor de vele prachtige kilometers die we samen hebben gemaakt. Het begin is werkelijk waar het moeilijkst en om dit samen met hem te doen heeft het stukken makkelijker gemaakt. En natuurlijk Lisa, de lieve lieve vrouw die mij steunt door dik en dun, alhoewel we elkaar nog maar zo kort kennen, heel erg bijzonder...

Bedankt!

Tjalle



Ok, ok, ok, eentje dan...

LEEF!