Harper & Goats Pass

Na een uitgebreid 5-daags herstel programma in Kaikoura (eten-slapen-eten-slapen), zijn we Zondag de 18e vertrokken voor onze volgende etappe. Zoals de titel doet vermoeden hadden we weer een paar bergpassages voor de boeg. De harper pass track is een historische route die in de "gold rush" rond 1860 veel werd gebruikt door gelukszoekers. Daarvoor was het een route die de Maouris gebruikten om greenstone te verzamelen, een glazig gesteente wat gebruikt werd voor wapens en sieraden. Met rieten slippertjes aan hun voeten gingen deze mensen hier 20 dagen stenen verzamelen...
Zoals altijd na een periode van rust waren de eerste kilometers stroef maar daarna zat het tempo er al weer vlot in. Kleine tegenvaller was de "athletes footh" (zwemmer ecseem) die ondanks mijn medijnen als een soort explosie langs mijn benen omhoog schoot. Dit frustreerde me enigszins, want als ik dit niet onder controle krijg is doorlopen geen optie. Ik besluit dan ook onder het motto ik ben jong en sterk mijn medicinale dosis te verdubbelen, dit lijkt het gewenste effect te hebben en de wildgroei over mijn voeten en benen stagneerd.



De route gaat de eerste 2 dagen vooral lang rivierbedding en door het bos. De wandeling is prachtig en we genieten er erg van. We komen langs veel veegebieden waar de koeien soms wel stukken van 15-20km vallei voor zichzelf hebben. Natuurlijk kom je dan ook ergens een natuurlijke afscheiding of een hek tegen. Dit keer was het een hek onder stroom. Er hingen gele waarschuwings bordjes op, soms zelfs twee vlak naast elkaar, dat vond ik wat overdreven... Ik kon het niet laten er voorzichtig eentje af te nemen en de volgende dag op een andere plek weer op te hangen...

Het stuk na de pass lijkt hevig te zijn aangetast door een recente vloedgolf. Tracks zijn soms gewoon weggespoeld. We kunnen mooi zien hoe hard het water hier heeft gestroomd aan een rotsblok van ca 1,5 meter doorsnee wat doodleuk tussen twee bomen vast zit als een een stuk kip tussen twee chopsticks.

Helaas is Kevin zijn knie erg pijnlijk en de vraag is of we door kunnen gaan. Op twee derde van de route is er de optie het parcour te verlaten en liftend naar Arthurs pass te gaan, al zou dat natuurljk een teleurstelling zijn geweest...Gelukkig bleek dat niet nodig en konden we na 4 dagen Harper pass route beginnen aan de Goats track.



De Goats track is het hardloop gedeelte van de beroemde coats to coast ultra triatlon. Een soort ironman achtige race die zoals de titel doet vermoeden van de west naar oost kust loopt. Naast een fiets en kayak stuk zit er ook een mountain run in van 25 km over erg ruw terein. De snelste atleten doen dit stuk in 3 uur! Wij hadden er 2 dagen voor uitgetrokken, wat uiteindelijk ruim voldoende bleek. Na een uur wandelen schrik ik op door een hardloper die uit het niets opdook. "morning!" Hij stuift voor bij door van rots naar rots te springen. Na drie keer knipperen met onze ogen is hij uit het zicht verdwenen..."Did you see those legs?" vraagt Kevin me, waarna we in de lach schieten. De route is prachtig en erg avonturistisch, wat het ondanks de fysieke uitdaging uiteindelijk een makkelijke etappe maakt. 's avonds in de hut worden we vergezeld door nog 3 gezelschappen. Een erg gezellige avond en vol energie lopen we de volgende morgen richting Arthurs Pass, waar we de bus zouden nemen naar Christchurch.


Terwijl we zitten te genieten van een biertje in de cafe lounche begint de grond te trillen. het cafe ligt niet te ver weg van een spoorlijn en Kevin en ik vragen ons af of er een trein langskomt. Die vraag wordt snel weggenomen als de lampen aan het plafond heen en weer slingeren en de grond nog veel heftiger begint te trillen. We beseffen allebij dat het een aardbeving is en ik sta op om naar de deur te rennen. Dat moment lijkt het al weer af te nemen en ik loop richting de bar. Daar zie ik de 3 serveersters met grote ogen onder de deur posten staan. Ik vraag sarcastisch: "I dont think that was a train, was it?" Waarop ik als antwoord kreeg: "Hell no, that's a 5,9!" Later bleek ze er niet zo ver naast te zitten daar er een aardbeving van 5,8 was gemeten. Gelukkig bleek iedereen in Christchurch ok en bleef het bij wat lichte schade, in vergelijk tot de vorige aardbeving. De nacht en dagen erna voelen we flinke naschokken, tot wel 4 per uur. Grappig om te merken hoe snel dat wend. Het samenzijn met Chris en Odette was erg gezellig de dagen erna. Nu staat er een flinke tocht voor ons in de planning van 10 dagen, die vooral uitdagend is in de logistieke zin. Er zijn twee rivier crossings die niet te passeren zijn. De weg route's eromheen zijn beiden tegen de 100 km. Dat wordt dus liften, iets wat wel eens lastig kan gaan worden. We zullen het zien!





De foto hierboven is een voetafdruk van de inmiddels zeer zeldzame Kiwi, hoe cool!

Iedereen een fijne nieuwjaarswisseling gewenst en een top 2012!

Tjalle

Waiau Pass/St James Walkway

Nadat we vorige episode ons lijf flink hadden toegetakeld hebben we enkele dagen rust genomen in St. Arnaud, een klein plaatsje met niet meer dan een benzine station met een winkeltje en enkele lodges waar je kunt verblijven. Perfect dus, want wat wij vooral moeten doen als we rusten is chillen en goed eten. Dat kon daar prima in de Alpine Lodge, een mooie plek met een keuken waar we in konden koken. Na enkele dagen voelde we de energie terug vloeien in ons lijf en besloten we einde van dag 3 de eerste move te maken voor onze nieuwe tocht. Deze etappe had wederom een 2 dagen alpine stuk in het programma, gevolgd door een overwegend stuk vlak van 65 km, waar we 2 ook twee dagen voor hadden uitgetrokken. Timing en weervoorspellingen waren extra belangrijk deze tocht want naast de Alpine stukken waar je goed weer voor nodig hebt was vlak na de Travers Pass een kabel brug weggeslagen door een vloedgolf. Bij normaal waterpijl zou het echter geen probleem mogen zijn om hem over te steken, werd ons verzekerd door verschillende bronnen.
Vlak voor vertrek vernemen wij van de winkel eigenares dat er een tragish ongeval heeft plaatsgevonden bij de Hacket Hut op de route waar wij net vanaf kwamen. Een paar dagen nadat wij de 7 river crossings hebben gemaakt (zie foto vorige verhaal) is daar een jongen verdronken. Hij kwam in slecht weer te zitten en heeft geprobeerd via die route het gebied te verlaten, maar de rivier was te sterk gestegen. Op zulke momenten is het een moeilijke keus, blijf ik hier overnachten, alleen in de kou en nattigheid, of waag ik een poging over te steken. Helaas heeft hij zich hierin waarschijnlijk vergist. Onze gedachten gaan uit naar al zijn familie en vrienden. Voor ons nog eens een reminder hoe serieus deze tocht aan te pakken.


7-12, St Arnaud- Lake End 9km

Onze eerste dag was een korte van 3 uur naar Lake Head Hut om onze benen een beetje los te lopen. Dat was wel nodig want hoewel vlak en kort, ging het lopen stroef het eerste uur. ‘s Avonds besluiten we het vliegvissen nog een kans te geven. Ik had 2 hengels gekocht in Christchurch, zodat we onderweg wat forel zouden kunnen vangen, dacht ik. Dit beeld blijkt echter een beetje veromantiseerd te zijn in mijn hoofd. Een vis vangen met deze manier van vissen vergt nogal wat vaardigheid, die je jezelf niet zo makkelijk aanleerd. Het is zoals gitaar willen leren spelen zonder boek, leraar of uberhaubt idee hoe je zo’n ding moet stemmen. We jagen wederom enkele vissen weg en ik geef al snel de moed op. De hengel frustreerd me want tijdens het wandelen blijft hij regelmatig achter een tak hangen, wat erg vermoeiend is met een zware backpack. Bij thuiskomst in de hut treffen we een vriendelijke Fransman aan die met 3 forellen terug komt, voor hem en zijn vrienden. Ik vraag hem naar zijn vliegvis verleden. “My father learnt me how to do it. I would have caught some more if I knew you where here!” Ik besluit per direct het vliegvissen op te geven en volgende week het gewicht van de visuitrusting te vervangen voor 2 blikjes tonijn, aan te vullen bij iedere winkel op de route.


8-12, Lake Head – Upper Travers 18km

Wederom een erg moeizame dag voor mij. Mijn lijf is nog niet hersteld van de mishandeling in Richmond Range. Ik maak me zorgen om eventuele oververmoeidheid die op de loer ligt. Upper Travers hut maakt uiteindelijk veel goed, onze verblijfplaats die avond geeft een prachtig uitzicht over een vallei, check de foto hieronder... Morgen klimmen...


9-12, Travers Pass – Blue Lake Hut 12km

Wat doe ik hier in vredesnaam? De eerste keer dat deze gedachte op komt is als ik na de 2 uur durende klim over de Travers Pass urenlang verticaal afdaal richting de vallei. Van lopen is hier geen sprake, met een volle rugzak geeft iedere stap omlaag een grote impact op alle gewrichten in je lijf. Zeker omdat het terrein erg oneven is en er regelmatig stenen onder je wegschieten. Ik val in totaal zo’n drie keer, waarbij ik mijn ringvinger verstuik. Door de vermoeidheid hou ik geen balans. Ik besluit de dag quota even los te laten, neem een extra pauze en praat er even met Kevin over. Dat doet me goed. Daarna een harde reset en de I-pod op, een fantastische manier om je hoofd even ergens anders heen te verplaatsen en alle negatieviteit los te laten. We halen uiteindelijk zonder problemen de Blue Lake Hut na een heerlijke pasta als lunch. Morgen recht omhoog. De volgende ochtend ligt Bluelake er trouwens prachtig bij.


Hierboven de eerder genoemde brug die is weggespoeld, als stille getuige van het natuurgeweld dat hier heeft plaatsgevonden. Het bleek geen probleem te vormen.

10-12, Waiau Pass 1870m 12 km

Wat moet ik zeggen....
Super zwaar, super mooi. We hebben veel pauzes nodig, maar we gunnen onszelf die tijd. De klim over de pass wordt ingeleid door een 3 uur durende route langs het meer, veel klim en klauter werk met halverwege een heuze mini gletsjer.

Met vermoeide lijven, edoch frisse geesten slepen we ons vervolgens in 3 uur naar boven. De klim is zo stijl en het gravel achtige terein zo broos dat we soms drie stappen doen zonder 1cm op te schieten. De sfeer zit er echter goed in en op de top genieten we van een snack. De afdaling daarna bleek erg spectaculair, er lag nog vollop sneeuw en het was niet lang voordat we een soort van big foot skieend naar beneden suisden. Kevin brak daarbij een van zijn wandel stokken in een val, maar dat mocht de pret niet drukken! ‘s Avonds wildkamperen we in de vallei.


Deze avond krijgt een grappig staartje. Morgen staat er een lange dag van 35 km op het programma. We besluiten 6:00 op te staan. Half zeven ga ik in mijn tent liggen om wat te lezen voor het slapen. Ik ben echter zo moei dat ik als een blok in slaap val. Ik slaap de nacht in een stuk door en als ik wakker wordt kijk ik op mijn horloge, shit het is al bijna 9 uur, verslapen! Ik maak Kevin wakker om hem te vertellen dat we ons verslapen hebben en hij begint te lachen? Zelf vond ik het gezien de dagplanning niet echt grappig dus ik stel voor snel ontbijt te gaan maken. Nu wordt duidelijk waarom Kevin lachte, hij dacht dat ik een grapje maakte. Nadat hij me verteld dat het 9 uur in de avond is en niet zoals ik dacht in de ochtend, kan ik er zelf ook hartelijk om lachen. Wahahaha! Ik maak warme melk voor mezelf en geniet van deze bonus nacht die voor de tentdeur staat.


11-12, Waiau Pass - Boyle

Deze twee dagen leiden ons door een prachtige vallei vol grasland. We hadden nog 65 km voor de boeg om op tijd bij ons rendesvouz punt te komen waar wij met Edel, de vriendin van Kevin hadden afgesproken. Veel hard pacewerk dus. Kevin en ik werken als een team waarbij we elkaar aflossen als twee uit het wielren peloton ontsnapte fietsers. Af en toen verzinnen we er studio sport commentaar bij om onszelf te vermaken: “McNenerney taking the lead over Den Ouden, setting the pace once agian while they are going around the corner hitting the 30k mark, these riders are really pushing it hard today giving each other no choice then to go deep into their reserves, this is one tremendous performance ladies and gentlemen. What you see here is what this sport is all about”


‘s Avonds in de hut komen we een vriendelijk gezelschap van 7 tegen, ze zijn op een 5 daagse tocht met zijn allen. Ik gebruik voor de 2e avond op rij wat van de basic NLP en verkoop truukjes die ik vorige winter geleerd heb. De vorige avond leverde dat een lekker pasta met groenten op, toen wij een vriendelijke man uit Nelson in de hut aantroffen. We worden vandaag (wederom zonder het te vragen, knipoog) overladen met eten. We bedanken de lieve mensen hartelijk. Kevin probeerd niet te lachen omdat hij als enige in het gezelschap doorheeft wat er gebeurd. De volgende ochtend komt er nog meer bij (ze vonden het echt heel leuk om ons te helpen) en zo wordt de laatste dag er een van veel oats, muesli, koekjes, chocola, verse wortel soep en ga zo maar verder.
We halen de afgesproken tijd dan ook makkelijk en Edel komt 2 minuten nadat wij ariveren aanrijden. We besluiten naar Kaikoura te rijden, waar mijn collega Henk woont. We hebben rust nodig en iets meer dan een dag. Ook een goed moment om naar mijn voeten te laten kijken door een arts. Doordat ik 2 weken niet in de buurt ben geweest van een apotheek en daardoor geen zalf had, is het beetje voetschimmel wat ik had geexplodeerd. Ik heb een pillenkuur voorschreven gekregen en heb voor de zekerheid een vervolg kuur aangeschaft, om een eventuele nieuwe uitbraak te kunnen voorkomen. Inmiddels begint de motivatie om weer verder te lopen flink te stijgen. De komende tijd meer vlakke routes dus we verwachten veel km’s te gaan maken.



Fijne feestdagen iedereen!

Keep you posted!

Tjalle

Ps. Rechtsboven vind je de link naar ons Picasa foto album, daar vind je alle fotos van onze trip, enjoy.

Pelorus River naar Richmond Range

Toen ik mijn backpack had gekocht kwam ik er thuis achter dat er een naar mijn zin te kleine heupband op zat. Je moet weten dat zo'n pack is ontworpen om het grootste stuk van het gewicht op je heupen te dragen. Je klemt hem als ware om je middel met een soort spanband die de twee kanten van het heup stuk verbind. Je kunt je voorstellen dat als het heupstuk te klein is dat er voor zorgt dat die band in je buik duwd. Dat leek mij zeker gezien de afstand die we moesten gaan lopen, ruim 1300 km, geen pretje. Dus ik terug naar de winkel. De verkoper erkende het probleem. De maat M die ik eigenlijk wilde had hij niet, dus werd het een L. Deze sloot prachtig om mijn middel en er was nog zo'n 10 cm over voor de band bij elkaar kwam, perfect. Het enige was vertelde hij met een glimlach dat ik niet teveel mocht afvallen, want dan zouden de uiteinden van de banden elkaar gaan raken. Ik liet stoer mijn strakke buik zien en zei dat daar echt maar heel weinig vanaf kon en dat dat dus zeker geen probleem zou vormen. Inmiddels zijn er van die 10cm nog luttele over...

De 115 km lange route die op het programma stond staat bekent als een van de zwaarste van de Te Araroa. Eigenlijk is het een 3-5 daagse tramp gecombineerd met een 5-8 daagse Alpine route. Als je "rustig" aan zou doen zo'n 13 dagen dus. 13 dagen wandelen zou alleen gewicht technisch niet werken. Wij hadden de optie om hem als twee gedeeltes te lopen, alleen zou dat neer komen op een paar dagen lang logistieke onhandigheid, halverwege zijn er geen plaatsjes in de buurt en het zou betekenen dat we zo'n 30 km extra zouden moeten wandelen en dan ook nog maar hopen op een lift om onszelf van voedsel te voorzien. Dus werd de keuze gemaakt hem in 1 stuk te doen, met de pas erin...
Wat hier volgt is een dag tot dag verslag of notities van onze belevenissen van de laatste 10 dagen.

26-11
Afgelopen dagen waren top in Nelson, we zijn goed uitgerust en volgegeten. Bepakt en bezakt arriveren we na een uur in een koude airco bus bij Pelorus Bridge, waar de 10 km gravel weg begint die naar het begin van de Pelorus River Track leid. Onze packs zijn top zwaar want we hebben veel eten bij ons. Op het moment dat ik mijn pack omslinger schiet er een fikse pijnscheut in mijn bovenrug, ik probeer te wandelen maar 50 m later lig ik half verlamd naar lucht te happen in het gras. Over en sluiten dacht ik, weg reis, weg droom, iedere minime beweging doet mij direct weer op de grond ploffen. Ik moest denken aan mijn goede vriend Robert die een serieze dubbele hernia heeft gehad dit jaar...en de woorden van de artsen: Bewegen is het belangrijkste bij rug problemen. Nu was dit bij hem geen optie, maar ik besefte dat ik moest bewegen om de kramp eruit te krijgen. Ik heb me op mijn buik gerold en langzaam op handen en knieeen gekropen. Daarna voorzichtig opgestaan en een paar 100m gewandeld. Gelukkig hield de kramp op en reste er na een half uur alleen nog een doof gevoel van spierpijn. We besloten het te proberen en nadat Kevin wat van mijn gewicht uit mijn pack over had genomen zijn we gaan wandelen. Dat ging redelijk, maar toen er na 40 minuten een man en een vrouw in een auto naast ons kwamen rijden en vroegen of we dat hele stuk richting de track echt wilde lopen bedachten we ons geen twee keer en stapte bij hun in. Kevin en ik zijn hier om te trampen, stukken auto weg slaan we net zo lief over.
Het koppeltje stelde zich voor als Dennis en Sharon, twee prachtige mensen van begin 70. Ze zijn hier in '65 komen wonen en hebben toen een flink stuk land gekocht, helemaal in de middle of nowhere, notabene precies waar onze route begon. We bleken een klik te hebben en na de auto rit werden we uitgenodigd om bij hen te komen lunchen. Dennis liet het prachtige houten huis zien wat hij helemaal zelf heeft gebouwd van bomen die hij op zijn eigen stuk land heeft gekapt. Na een heerlijke lunch en interessante gesprekken nemen we afscheid. Het is de natuur en het avontuur wat de motivatie is om zoiets als deze tocht te ondernemen, het zijn dit soort ontmoetingen die je de energie geven het te doen.

Les: Stretchen/warming up, zeker na lang stil zitten in een koude bus. De rust heeft mijn rug goed gedaan en de eerste 15 km van de route naar Captains Creek Hut verlopen probleemloos, na 10 minuten kwamen we een groep jongens tegen die terug kwamen van een 2-daagse vistocht. Wat we toen niet wisten is dat dit de laatste mensen waren die we de komende 9 dagen zouden zien of spreken...
Terwijl ik 's avonds op mijn ukulele aan het spelen ben bij de rivier zie ik een pols dikke paling die komt kijken of er wat te halen valt op de plek waar ik de afwas heb gedaan. Snel ga ik naar Kevin die binnen no time een lijn met een haak en een stukje Salami klaar heeft. Een uur later zitten we aan een paling stoofpot... Hieronder een nachtfoto van paling 2 die de resten van paling 1 komt recyclen.

27-11
Super zware dag, vooral voor Kevin die een mentale dip heeft, hij twijfeld over de bergen die komen, aangezien dit stuk van de route al erg zwaar is. 15 km met 1-2 km/h door wat we toen dachten zwaar terein...

28-11
Yeah, goede energieke dag. Goede en snelle progressie. Slaap doet wonderen, Kevin heeft zich wonderbaarlijk herwonnen. Track is verdwenen op sommige stukken, hoe dieper we de wildernis in gaan hoe ruiger de route wordt. 15 km naar Hacket Hut, morgen Alpine....

29-11
Vandaag stonden er 2 etappes op het programma. Dit is het stuk van de route waar we de meeste vraagtekens bij hadden, omdat het bekent staat als een serieuze route voor de ervaren trampers. Afgelopen nacht heeft het flink geregend dus de schone rivier van de dagen ervoor was nu modderbruin, had ik gisteren avond mijn flessen maar met water gevuld. Ik improviseer een filter met mijn handdoek en na sterilisatie neem in de kleur en smaak voor lief, goed voor de weerstand. De eerste etappe begon met 6-7 uitdagende "river crossings" zoals ze in het vak jargon heten. Door de regenval was het waterniveau en snelheid flink gestegen. Kevin moest dus wel even over de drempel heen. Gelukkig had ik dit truukje met Chris geoefend een paar weken geleden, ik kon hem laten zien hoe het moest. Na de eerste met knikkende knietjes gemaakt te hebben, deed hij ze daarna met een grote glimlach op zijn gezicht. Daarna was het in miezerig weer 3,5 uur klimmen naar het begin van de alpine sectie. In de wolken op grotere hoogte krijgt het bos een mysterieuze uitstraling, de plantsoorten veranderen en de bebossing wordt dunnen. Het geweld van het weer op deze hoogte wordt duidelijk als we hele secties bos vinden die zijn omgewaaid als een stuk uit domino D-day. Het klimmen gaat goed, onze fitheid stijgt. Al snel bereiken we de bovengrens van de bebossing. Helaas nog geen uitzicht ivm met het weer, wat ook wel weer iets moois gaf om naar uit te kijken, we zouden nog genoeg dagen in deze bergen zijn...


30-11
Deze morgen stond ik vroeg op in de hoop met Lisa te kunnen bellen. Het weer was prachtig en het was adembenemend te zien waar we beland waren. Op mijn Crocks (ze zijn echt heel erg lichtgewicht, hoor) beklom ik het topje van de heuvel waar onze hut op stond. Boven de wolken de wolken belde ik met mijn hoofd in de wolken met Lisa, wat een lieve vrouw...

Deze dag stonden er twee grote etappes op het programma, 5 uur over een heuvel rug naar de andere kant van de vallei als aanloop naar nog eens 5 uur om twee 1800m+ toppen te beklimmen van Mount Rintoul. Dit is een van de hoogste stukken uit de hele route dus het was een dag om naar uit te kijken.

In ieder ons eigen tempo zijn we naar boven geklommen. De eerste piek was erg tricky en erg technisch in de laatste 30 m, met een voetbreedte langs de afgrond. Met mijn indoor klimervaring relatief makkelijk omdat ik wat dat betreft weet wat ik kan en vertrouwen heb in mijn balans. Respect hier voor Kevin die hier echt een grote mentale stap heeft gezet. De tweede piek was vooral buffelen, in zuurstof arme lucht voelen we ons 2 alpinisten, langzaam stap voor stap naar boven, ploeterend door de sneeuw, alleen was er dan geen sneeuw.
Boven aangekomen zijn de woorden van een uitgeputte Kevin: "The Thougest thing I ever did in my life". Het uitzicht liegt er niet om: 360 panorama, on top of the world, yeah!



Bizar detail aan deze dag is dat we een bosbrand uit zien breken 50-60km verder op...

1-12
Het lichaam is moe....
Helaas zitten we krap in lunch en snacks en dus zijn we op rantsoen. We eten naast ontbijt en avondeten al een paar dagen 2 crackers pindakaas en een halve cup a soup voor de hele dag...Dit is gezien de activiteit niet genoeg. We vallen allebij flink af en vooral in mijn geval is dat mentaal erg zwaar gezien mijn start BMI....Helaas hebben we geen keus als we hier vandaan willen komen zonder helicopter...We hebben een grote inschattings fout gemaakt wat dat betreft. Ik droom iedere nacht over eten, vooral zoetigheden.
Verder vandaag een makkelijke dag, met de ipod op gaat het verstand op nul en lopen we de 9 uur durende route in 7 uur. 15:00 uur in de hut, rusten en ukulele. Hieronder het moment waar we onze laatste cracker pindakaas verslinden met nog 2,5 dag bergen voor de boeg...

2-12/3-12
Dit was zeker het zwaarste stuk van de route. Veel van de route markering, is overgroeid, weggespoeld in een vloedgolf of ontbreekt simpelweg. Veel van deze stukken route wordt maar door een handvol mensen gelopen ieder jaar...We moeten regelmatig terug lopen of met de gps aan dwars door stukken bos.
We hebben een plan gemaakt om de 3 dagen wandelen in 2 te doen, zodat we precies uitkomen kwa voedsel. Het is onze enige optie om hier uit te komen. Zonder eten je eindbestemming bereiken is eigenlijk totaal not done in dit wereldje. Je hebt geen back up mocht je in slecht weer terecht komen of geblesseerd raken. Gelukkig was van beide geen spraken en hebben we na twee dagen tot het naadje te gaan de laatste hut bereikt. Dat naadje blijkt dan echt totaal ergens anders te liggen dan dat je altijd dacht. De euforie was groot en het feit dat we zonder avond eten naar bed moesten, de volgende dag zonder ontbijt nog 20km road walk te gaan hadden kon ons niet deren. Voor zowel Kevin als mij was dit een onvergetelijke ervaring, het heeft ons dichter bij elkaar en onszelf gebracht. We werken fantastisch samen!

4-12/5-12
Sinterklaas! Ook hier in St. Arnaud, we hebben ons op een kamer getrakteerd en hebben ons helemaal rond gegeten. Inmiddels zijn we van taart/chocola/worst/pizza/koekjes overgegaan op verse groenten. Onze lijven sterken aan en begint de zin te groeien om verder te gaan. Dit maal met voldoende voedsel! Nu eerst nog even FLINK chillen :o)



Bedankt voor alle support, we keep you updated!