Wanaka - Arrowtown - Queenstown

Na twee dagen ontspannen in Wanaka werd het tijd om verder te wandelen. Na een kort dokters bezoek waar mijn hoofdwond nog even werd nagekeken ging ik op weg. Enigszins gespannen begon ik aan de wandeling. Door de dames uit het vorige hoofdstuk was ik gewaarschuwd voor deze route. Hij zou erg stijl zijn op stukken en loodzwaar. Daar was in ieder geval het eerste stuk geen sprake van. Over een mountainbike/wandelpad ging de eerste vijftien kilometer langs lake Wanaka richting Glendu bay, een mooi gelegen locatie die erg populair is onder Nieuw Zeelanders. Het was er dan ook stampjes vol. Op route er naar toe kom ik veel fietsers tegen en ik bedenk me dat de eerste hut van de track die ik ga lopen weleens druk bezocht kan zijn.


Ik geniet van een fish & chips op de camping en vul mijn bidon met een liter appelsap, wat een luxe! Vanaf de camping was het een uur wandelen over een gravelweg naar het begin van de track. Daar aangekomen lees ik op het informatie bord over de historie van dit gebied. Rond 1870 heeft er hier een flinke goldrush plaatsgevonden. Ik bedenk me dat ik nog wel eens goud zou kunnen vinden en vervolg mijn tocht. Ik hoefde niet lang te wachten, na 1,5 uur kom ik op een plek waar de modder recent is weggespoeld. Een vers stroompje is hier ontstaan en er fonkeld een onmiskenbare goudkleur. Een paar stenen zitten vol met flinter dunne flokjes. Ik slaak een heuze cowboy achtige jippiee (ajee) van geluk maar bedenk me direct dat ik niet zo veel kan met stenen op dit moment. Ik besluit een klein steentje mee te nemen en laat de rest liggen voor een gelukszoeker.

Aangekomen bij de hut blijk ik deze voor mezelf te hebben, zoals meestal eigenlijk. Apart is dat toch, er zijn hier zoveel toeristen maar geen een kom ik er tegen op de routes. De toeristen zitten in de toeristen molen. Er wordt wel gehiked maar op super druk bezochte routes waar ze grof geld voor betalen. De meesten lijken zich niet bewust van de ontelbare mogelijkheden om op andere plekken te hiken en het huttensysteem, waar je voor enkele dollars per nacht kunt blijven. Ik slaap in ieder geval heerlijk. Hieronder een van de hutten op de route...


De volgende dag begint met een klim over een saddle die me een prachtig uitzicht geeft. Op de weg naar beneden kom ik een wandelaar tegen die deze route vanaf de andere kant loopt. Ik vraag haar waar de hut is en ze verteld me dat als ik dat stroompje volg en dan naar links afbuig ik bij de hut kom. Na de afdaling blijkt echter dat de route anders loopt, wat veel extra klimwerk betekent... Ik twijfel wat ik moet doen. Heel vaak lopen deze routes over zogenaamde "floodtracks" dat betekent dat je ondanks een eventuele hoge rivier of beekje toch bij je bestemming aan kunt komen. Na wat deze vrouw me vertelde besluit ik voor het avontuur te gaan en het beekje te volgen, om zo wat tijdswinst te boeken. Dit bleek een erg domme fout. Haar bedoeling was om geografisch aan te geven waar die hut lag, niet hoe er naartoe te lopen. Na een half uur loopt het beekje over in een versmalling en loopt het stijl naar beneden. Ik besluit dat ik veilig naar beneden kan maar halverwege blijkt het zo stijl dat ik mijn rugzak af moet doen en hem voorzichtig naar beneden laat glijden. Daarna laat ik mezelf glijden en sta ik beneden. Wat ik niet besefte is dat er verder op een waterval van 6-7 meter was en ik nu letterlijk in de val zit. De wanden lopen verticaal omhoog. Ik probeer terug te klimmen via de weg hoe ik gekomen was maar dit is veel te tricky met natte wandelschoenen en een backpack om. Ik voel me als een muis in een muisvriendelijke muizenval met te gladde randen om eruit te klimmen. Ik vloek een paar keer flink op mezelf (dom dom dom!!) en besluit even te gaan zitten om rustig na te denken. Daarna verken ik mijn opties. Uiteindelijk vind ik een plek die ik geschikt acht. Het loopt bijna verticaal omhoog maar er is gras en takken waar ik me aan vast kan houden. De klim is zenuwslopend, ik probeer me vooral te ontspannen en verbeeld me dat ik in een klimhal ben. Na 20-25 meter vlakt het wat af en kan ik veilig terug navigeren.

Hierboven de plek waar ik om had moeten draaien...
1,5 uur later sta ik op dezelfde plek als waar ik van de route afweek. Ik ben doodop en besluit mijn zege te vieren door de rest van de dag vrij te nemen zodra ik de hut bereik. Ik spreek met mezelf af nooit meer van de route af te wijken. De dagen die volgen wordt er vooral veel geklommen en afgedaald, loodzwaar maar ik ken inmiddels de klappen van de zweep en ze vormen geen problemen. Tijdens mijn lunchbreak wordt ik bekeken door twee prachtige valken. Eentje vliegt een paar keer rakelings langs me heen, op ruim een kilomter hoogte helemaal in hun element. Ik ben duidelijk de indringer, maar geniet van het schouwspel.




Aangekomen bij de laatste hut blader ik door het logboek en ondek dat Geoff Chaple hier een paar jaar geleden nog eens is geweest met zijn familie. Geoff Chaple is de eerste die New Zeeland ter voet heeft doorkruist en de route die ik nu loop is zijn levenswerk, tof! Via het spookstadje Mace town loop ik de laatste dag naar Arrowtown. Dit gebied heeft veel goudmijn historie en ik kom oude ruines en hutjes tegen van zo'n 140 jaar oud. Het geeft de wandeling een magisch randje.


Ik kom een goudzoeker tegen die ik vertel over mijn vonst. Hij krijgt letterlijk dollartekens in zijn ogen en wil er echt alles over weten. In Arrowtown aangekomen besluit ik een rustdag te nemen. Kan ik mooi de logistiek vanaf Queenstown plannen zonder daar te lang te hoeven blijven. Overdag bezoek ik het museum en ik ontmoet leuke mensen. We gaan met zijn allen naar de bios, top gezelligheid!
Vandaag ben ik naar Queenstown gelopen, waar ik dit nu zit te schrijven. De wandeling is over voet en fietspaden en heeft een urban randje, wat ook wel eens leuk is. Queenstown is het toeristen Mekka van Nieuw Zeeland. Op de een of andere manier sluit het niet echt aan met mijn beleving van dit land en ik ben blij dat ik de logistiek heb geregeld om morgen aan de andere kant van het meer te komen, waar ik mijn route vervolg. Er komt een flink front aan dinsdag, dus ik heb genoeg eten bij me om eventueel het weer uit te zitten in een hut. Liever daar dan hier...let's go!

Tekapo - Twizel - Wanaka

Lake Tekapo town bracht mij een welverdiende rustdag. Dit kleine plaatsje ligt prachtig aan het Tekapo meer, waar ik mooi kon ontspannen en stretchen om mijn knie fit te krijgen voor de volgende etappe richting Twizel. Het gebied waar ik nu bent bestaat uit verschillende grote meren, natuurlijke buffers die worden gebruikt om energie op te wekken. Mijn route leid dan ook langs verschillende kanalen en "Hydro Power" stations. Klinkt heel interessant maar het houd vooral in dat ik eindeloos over een weg langs een kanaal moet lopen. Ik besluit dat dit weleens een goede afwisseling kan zijn voor mijn knie en loop het hele stuk.




Halverwege kom ik een konvooi met jaren 40 legervoertuigen tegen. Ik maak een praatje met de mensen die erbij staan en leer dat ze bezig zijn aan een documentaire. In jaren 40 uitrusting is een team de bergpass achter mij aan het bedwingen en zij zijn de support crew. Ik ben hun instant hero als ze horen dat ik heel het stuk ben komen lopen en ze vragen of ze me mogen interviewen voor hun docu. Natuurlijk doen we het interview en nadat ze me volstoppen met koekjes en muesli repen vervolg ik mijn tocht. Hoe verder ik kom, hoe meer respect ik lijk te krijgen van mensen als ze horen dat ik ben komen lopen.

In Twizel geniet ik na 55km in 2 dagen van een dag rust. Ik deel mijn kamer met Steve, een havenarbeider uit Bluff, mijn eindbestemming. Steve is een typisch "houdbare man", 55 jaar en zo fit als het maar zijn kan. Hij speelt rugby, roeit op hoog niveau en speelt doedelzak, geniaal. We zijn instant bevriend en 's avonds drinken we een biertje of 2-3-4-5-6...., je kent dat wel. De volgende dag loop ik met een witte kater op mijn schouder verder. Ik heb Steve beloofd te bellen als ik aankom, hij wilde me graag verwelkomen op het eindpunt. De kilometers gaan zwaar en ik besluit na zo'n 25 km dat het wel welletjes is, ik zet mijn tent op langs het meer.



Het klimaat waar ik nu in ben aangekomen is duidelijk anders. Het is woestijnachtig droog en 's nachts gaan de temperaturen onder nul. Met dit in mijn achterhoofd beslis ik de volgende dag kort te houden, ik heb geen zin om boven de boomgrens te kamperen, iets waar ik me de komende 10 uur wandelen zou begeven. De wandeling gaat over prachtige berg passages en ondanks dat het uitermate warm is maak ik goede progressie. Ik steek een serieuze rivier over, de Ahumiriri, die gelukkig niet al te diep is vandaag. Ik voel me erg fit en begin me echt thuis te voelen in de bergen. Ik bedenk me dat ik relatief veel ervaring begin te krijgen en dat doet mijn zelfvertrouwen goed. Dat dat zelfvertrouwen een letterlijk een flinke deuk op zou lopen binnen 48 uur kon ik toen nog niet weten...




Aan de kleur van de stenen en de rivierbedding kan ik zien dat de vallei waar ik doorheen loop flink is doorgespoeld enkele dagen geleden. Waar normaal stenen liggen is het nu vooral gravel wat van de bergen in gestroomd. Hele stukken berg zijn simpel weg weggespoeld en ik bedenk me eens en te meer hoe geweldadig het hier kan zijn. Ik slaap voor het eerst sinds bijna een week in een hut en dat voelt als thuiskomen, toch wel een stuk comfortabeler als een tent. De volgende dag trek ik via de Timaru rivier richting de Breast Hill. Een trackloze sectie, dus alleen markers en verder zelf je weg vinden. Er stond in mijn gegevens dat het 7-9 uur lopen was, maar mijn progressie is dusdanig snel dat ik na 2,5 uur al op de helft ben. Ik heb het gevoel dat ik over de route zweef en geniet erg van de wandeling. Om een stuk diep water te vermijden moet ik regelmatig stukjes klimmen, varierend van enkele meters tot wel honderd meter. Op een van de stukken liep het enkele meters zeer stijl af naar de rivierbedding. Ik bedacht me dat ik hier op moest passen, maar bij de eerste stap die ik zet glij ik uit. In een reflex op zoek naar grip om een val te vermijden blokkeerd mijn voet op een rand, dit zorgt er voor dat ik voorover headdown enkele meters naar beneden val. De vrije val die volgde was lang genoeg om te beseffen wat er gebeurde... Een gigantisch harde knal suist er door mijn hoofd. Ik ben stuk, is het eerste wat ik bedenk. Mijn hoofd lijkt te exploderen. Ik krabbel overeind en voel aan mijn hoofd, waar ik binnen enkele seconden een ei voel groeien en het bloed over mijn gezicht stroomt. Mijn grootste angst is een schedelbasis fractuur, maar ik lijk helemaal bij bewustzijn. Ik praat tegen mezelf om te checken of alles het nog doet. Ik probeer het geheel te koelen en wassen met rivier water en maak bij gebrek aan een goede spiegel een foto. De snee lijkt minder diep als ik dacht. Ik twijfel of ik moet hechten, maar ik besluit dat hij dusdanig "netjes" is dat een compres de beste oplossing is. Daarnaast had ik ook niet echt zin om met een naald en vlosdraad te gaan kloten in mijn eigen hoofd als dat niet nodig was. Het kost me een half uur om de structuur te vinden om mij zelf te verzorgen. Ik ben duidelijk een beetje in de war, maar vermaan mezelf rustig te blijven. Mijn nek is mijn 2e zorg, ik kan mijn hoofd niet meer bewegen. Ik druk voorzichtig op alle wervels en concludeer dat ik niks heb gebroken en dat het puur verstijfde spieren moeten zijn. Nadat ik mezelf heb opgelapt en even rustig ben gaan zitten komt de hele ervaring flink op me af. Ik bekijk de krater die ik heb geslagen en besef dat het gravel me heeft gered, hier hadden geen rotsen moeten liggen...



Hierboven de bult, de krater en de plek waar ik viel. Mijn wandelstok die erbij staat is 1.40m...
Ik tijfel wat ik moet doen. De volgende hut is 2 uur lopen. Er is een route naar de weg van bijna 8 uur lopen, maar dan is het nog maar zien hoe je 's avonds laat hulp vind. Ik besluit dat mijn letsel mee valt en dat rust de beste optie is. Mijn hoofd zit vol gedachten over wat er net is gebeurd en ik mis de afslag naar de hut, dit betekent dat ik 2 uur extra moet lopen. De moed zinkt me in de schoenen en ik besluit even te gaan zitten. Ik maak nog een foto om mijn verband te checken en terwijl ik door de fotos blader zie ik heel de trip voorbij komen die ik afgelopen weken heb gemaakt. Dit geeft mij een dusdanig goed gevoel dat al mijn zorgen wegvloeien. Na een heerlijk soepje maak ik de twee uur durende klim naar Stody's hut en maak ik een kamvuurtje voor mezelf. Alles komt goed...'s Avonds denk ik goed na over wat er is gebeurd en besluit een stapje terug te doen in wandel snelheid op stijle stukken.

De volgende dag had ik de optie de Breast Hill af te snijden, dit zou een uur minder klimmen zijn. Ik besluit echter dat ik niet zo ver ben gekomen om deze highlight over te slaan en beklim de top. Dit geeft me een prachtig uitzicht en in de verte zie ik Wanaka.



De afdaling naar beneden is gigantisch stijl en ik merk dat mijn zelfvertrouwen een flinke deuk heeft opgelopen. Continu zie ik mezelf over het randje vallen wat de wandeling niet bepaald plezierig maakt. Halverwege kom ik twee trampers tegen die een dagwandeling maken. De dames horen over mijn tocht en ongeluk en bieden mij een lift aan naar Wanaka, dit scheelt mij een hele dag en zo'n 13 km relatief saaie wandeling, voornamelijk over de weg. Perfect dus. Op de weg naar Wanaka zetten we een van de twee dames af. Ze woont in een CO2 neutrale woning die ze zelf met haar man heeft gebouwd. Erg inspirerend om te zien! Direct na aankomst bezoek ik een arts, die mij nakijkt. Nadat de wond is schoongemaakt en ik een Tetanus prik heb gekregen, ga ik op zoek naar een slaapplek.


Ik val met mijn neus in de de boter in Wanaka want er is een Ironman event dit weekend. Dit houd in: 4km zwemmen, 180 fietsen en daarna een marathon rennen. Ik heb een sportmassage geregeld en de masseuse verteld mij over Garth, een 75 jaar oude man die dit jaar voor de 3e keer meedoet. Ik kan mijn oren niet geloven en besluit 's avonds te gaan kijken bij zijn finish. Om zeker te zijn dat ik hem niet mis ben ik er om half elf 's avonds. De sluitingstijd was om half twaalf, maar helaas geen Garth. Er is vuurwerk als afsluiter en de organisatie begint de hekken op te ruimen. Ik besluit echter te wachten omdat ik het gevoel heb dat deze man gaat finishen, voor of na de officiele tijd. Met nog enkele tientallen hardcore Garth fans blijf ik wachten. Ik moet deze man zien. Uiteindelijk om half één 's nachts zien we in de verte een schommelend led lampje, dit moest hem zijn! En jawel, hier komt deze held, meer strompelend als lopend, totaal uitgeput maar met een gigantische grijns op zijn gezicht finished hij na 18,5 uur! We juichen hem toe en twee mannen nemen hem op hun schouders. Wat een held is dit! Hij kijkt mij lachend aan, alsof we elkaar jaren kennen. Ik feliciteer hem en vol inspiratie loop ik terug naar mijn hostel.

Mijn volgende etappe gaat wederom over de bergen, dit keer naar Queenstown. Ik hoop daar over 4-5 dagen aan te komen. Het einde komt in zicht, nog maar 400km!

Tjalle

Ps. Mijn knie houdt het goed!

Back on track...

8-12
Na drie dagen rust en intensieve fysio behandeling voelde mijn knie de zondag van vertrek beter aan als heel de maand ervoor. De keuze een fysio te bezoeken bleek de juiste, ik keek er vol vertrouwen naar uit weer verder te wandelen. Die zondag reden Chris en Odette mij naar het vervolg punt, een auto rit van wel 3 uur! Ik had besloten een dag langer voor de tocht uit te trekken en gewapend met een e-reader vol documentatie over knie renovatie & onderhoud trok ik de bergen in.

De tocht begon prachtig door een rivierbedding tussen 2 bergen in. Het geeft een ongeloofelijk bevrijdend gevoel om de bewoonde wereld achter je te laten en de bergen in te wandelen. Totaal aangewezen op jezelf, wetende dat je dagen onderweg zult zijn voor je er aan de andere kant weer uitwandeld, in theorie. Mijn knie houd het goed die dag. Regelmatig koelen met ijs was het advies van de fysio. Dat is natuurlijk niet echt een optie...dus waar ik normaal het ondiepste punt uitzoek om de rivier over te steken zocht ik nu steeds een punt waar het water tot net onder mijn middel kwam, om vervolgens 5 minuten te blijven staan, dit werkte prima! Een spannend momentje heb ik als ik met mijn wandelstok op een steen leun, hij schiet weg en een gigantisch rotsblok dat tot schouder hoogte komt rolt doodleuk een meter verder. Ik bedenk met dat die rots daar wellicht al een paar honderd jaar lag te wachten op dat moment. Ik denk ook aan murphy's law en het verhaal van de klimmer die zijn eigen arm moest amputeren met een zwitsers zakmes omdat hij klemzat tussen een rots. Ik besluit ter plekke mijn Spot, waarmee ik een noodsignaal kan afgeven, binnen handbereik te monteren op mijn harnas van mijn backpack...Eliminate what you can eliminate. De tocht naar de hut verloopt verder vlekkeloos, met een mooie klim naar 1000m als afsluiter.


9-12
De volgende dag stond er een saddle van 1500m op het programma. Op de top aangekomen komt er een Cessna Caravan caravan met toeristen langs gevlogen die op een scenic flight zijn. Ik zwaai naar ze en de piloot groet terug door met zijn vleugels heen en weer te kantelen, gaaf.



Na 5 uur klimmen en afdalen kom ik bij de Stone Hut aan. Mijn knie voelt zo goed dat ik besluit een uur pauze te nemen, om vervolgens door te lopen naar Royal hut. Een hut regelmatig bezocht door een jonge Prins Charles, vandaar de naam. Ik kon mij in eerste instantie niet voorstellen dat de prins hierheen zou wandelen, maar de route blijkt veel bewandeld door ruiters. De jacht troffeeen in en rondom de hut maken het plaatje compleet...het ventje kwam hier om op zijn paard hertjes dood te schieten. Bij aankomst in de hut vind ik een fles whiskey met een flinke bodem, waar ik erg van geniet die avond. 's Nachts word ik wakker gemaakt door een huilende prince Charles omdat hij in zijn bed heeft geplast, een grappig begin van een prachtige lucide droom waarin ik als een vogel over de bergen vlieg van deze omgeving...



10-12
Vandaag de grootste uitdaging, een tocht over een pass van 1950m hoog. Een ware beproeving voor mijn knie. De prachtige 3,5 uur durende klim verloopt zonder problemen en boven aangekomen geniet ik van de uitzichten, die ondanks het bewolkte weer niet mis zijn. Ik blijf niet te lang want het is hier steenkoud.



De afdaling is mooi maar erg lang. Daarnaast extra vermoeiend omdat er in de vallei geen track is, navigatie neemt veel tijd in beslag en het hoge gras is erg vermoeiend om doorheen te lopen. Na 6 uur kom ik aan bij de hut, wat een ranzig oud krot blijkt te zijn. Een overnachting hier is niet echt aanlokkelijk... Mijn knie voelt nog steeds erg goed en ik besluit mijn tocht te vervolgen, zodat ik die avond in Lake Tekapo zou kunnen overnachten, er vanuit gaande dat ik een lift zou vinden voor het stuk gravelweg vanaf het einde van de trail. Dit bleek een foute beslissing. Mijn knie probleem ontstaat na lange afdalingen, iets waar ik er net 4 uur van op had zitten. Een uur in de wandeling vanaf de hut begint de bekende pijn. Gelukkig heb ik uitzicht op de parkeerplaats bij de betreffende weg. Doormiddel van mijn stokken probeer ik mijn knie te ontzien. Zo'n 4 km verwijderd van de parkeerplaats zie ik dat er een auto staat geparkeerd. Ik besluit door te lopen tot bij de auto in de hoop dezelfde avond danwel de volgende morgen een lift te krijgen van de eigenaar. In dit verlaten gebied zou dat fantastisch zijn. Om bij de auto te komen moet ik door een mini vallei en een rivier. Als ik aan de andere kant naar boven klim zie ik dat er mensen bij de auto staan. Ik roep naar ze maar ze kunnen me niet horen, ik ben nog zeker 4-500 meter verwijderd. Ik versnel mijn pas en zo'n 200 meter van ze vandaan zie ik dat ze instappen. Lachend om het feit dat ik ze waarschijnlijk op een minuut misloop zet ik een sprint in. Gelukkig moest de auto mijn kant op draaien om op de weg te komen en zien ze me wild met mijn stokken zwaaien. Gelukkig stapt de eigenaar uit en zegt:"I thought I heard somebody, but my mother said that it would be a bird, as there is nobody out here. You need a ride, don't you?" Ik stap in bij deze Finse familie die een dagwandeling had gemaakt in het gebied.





Inmiddels ben ik in Lake Tekapo en heb ik een rustdag ingelast. Mijn knie voelt weer stukken beter na een goede nachtrust. Morgen ga ik verder naar Twizle, over een vlakke 60km lange route. Just keep on walking! (and resting!)


Bedankt voor alle support en motiverende woorden!

Tjalle