Tekapo - Twizel - Wanaka

Lake Tekapo town bracht mij een welverdiende rustdag. Dit kleine plaatsje ligt prachtig aan het Tekapo meer, waar ik mooi kon ontspannen en stretchen om mijn knie fit te krijgen voor de volgende etappe richting Twizel. Het gebied waar ik nu bent bestaat uit verschillende grote meren, natuurlijke buffers die worden gebruikt om energie op te wekken. Mijn route leid dan ook langs verschillende kanalen en "Hydro Power" stations. Klinkt heel interessant maar het houd vooral in dat ik eindeloos over een weg langs een kanaal moet lopen. Ik besluit dat dit weleens een goede afwisseling kan zijn voor mijn knie en loop het hele stuk.




Halverwege kom ik een konvooi met jaren 40 legervoertuigen tegen. Ik maak een praatje met de mensen die erbij staan en leer dat ze bezig zijn aan een documentaire. In jaren 40 uitrusting is een team de bergpass achter mij aan het bedwingen en zij zijn de support crew. Ik ben hun instant hero als ze horen dat ik heel het stuk ben komen lopen en ze vragen of ze me mogen interviewen voor hun docu. Natuurlijk doen we het interview en nadat ze me volstoppen met koekjes en muesli repen vervolg ik mijn tocht. Hoe verder ik kom, hoe meer respect ik lijk te krijgen van mensen als ze horen dat ik ben komen lopen.

In Twizel geniet ik na 55km in 2 dagen van een dag rust. Ik deel mijn kamer met Steve, een havenarbeider uit Bluff, mijn eindbestemming. Steve is een typisch "houdbare man", 55 jaar en zo fit als het maar zijn kan. Hij speelt rugby, roeit op hoog niveau en speelt doedelzak, geniaal. We zijn instant bevriend en 's avonds drinken we een biertje of 2-3-4-5-6...., je kent dat wel. De volgende dag loop ik met een witte kater op mijn schouder verder. Ik heb Steve beloofd te bellen als ik aankom, hij wilde me graag verwelkomen op het eindpunt. De kilometers gaan zwaar en ik besluit na zo'n 25 km dat het wel welletjes is, ik zet mijn tent op langs het meer.



Het klimaat waar ik nu in ben aangekomen is duidelijk anders. Het is woestijnachtig droog en 's nachts gaan de temperaturen onder nul. Met dit in mijn achterhoofd beslis ik de volgende dag kort te houden, ik heb geen zin om boven de boomgrens te kamperen, iets waar ik me de komende 10 uur wandelen zou begeven. De wandeling gaat over prachtige berg passages en ondanks dat het uitermate warm is maak ik goede progressie. Ik steek een serieuze rivier over, de Ahumiriri, die gelukkig niet al te diep is vandaag. Ik voel me erg fit en begin me echt thuis te voelen in de bergen. Ik bedenk me dat ik relatief veel ervaring begin te krijgen en dat doet mijn zelfvertrouwen goed. Dat dat zelfvertrouwen een letterlijk een flinke deuk op zou lopen binnen 48 uur kon ik toen nog niet weten...




Aan de kleur van de stenen en de rivierbedding kan ik zien dat de vallei waar ik doorheen loop flink is doorgespoeld enkele dagen geleden. Waar normaal stenen liggen is het nu vooral gravel wat van de bergen in gestroomd. Hele stukken berg zijn simpel weg weggespoeld en ik bedenk me eens en te meer hoe geweldadig het hier kan zijn. Ik slaap voor het eerst sinds bijna een week in een hut en dat voelt als thuiskomen, toch wel een stuk comfortabeler als een tent. De volgende dag trek ik via de Timaru rivier richting de Breast Hill. Een trackloze sectie, dus alleen markers en verder zelf je weg vinden. Er stond in mijn gegevens dat het 7-9 uur lopen was, maar mijn progressie is dusdanig snel dat ik na 2,5 uur al op de helft ben. Ik heb het gevoel dat ik over de route zweef en geniet erg van de wandeling. Om een stuk diep water te vermijden moet ik regelmatig stukjes klimmen, varierend van enkele meters tot wel honderd meter. Op een van de stukken liep het enkele meters zeer stijl af naar de rivierbedding. Ik bedacht me dat ik hier op moest passen, maar bij de eerste stap die ik zet glij ik uit. In een reflex op zoek naar grip om een val te vermijden blokkeerd mijn voet op een rand, dit zorgt er voor dat ik voorover headdown enkele meters naar beneden val. De vrije val die volgde was lang genoeg om te beseffen wat er gebeurde... Een gigantisch harde knal suist er door mijn hoofd. Ik ben stuk, is het eerste wat ik bedenk. Mijn hoofd lijkt te exploderen. Ik krabbel overeind en voel aan mijn hoofd, waar ik binnen enkele seconden een ei voel groeien en het bloed over mijn gezicht stroomt. Mijn grootste angst is een schedelbasis fractuur, maar ik lijk helemaal bij bewustzijn. Ik praat tegen mezelf om te checken of alles het nog doet. Ik probeer het geheel te koelen en wassen met rivier water en maak bij gebrek aan een goede spiegel een foto. De snee lijkt minder diep als ik dacht. Ik twijfel of ik moet hechten, maar ik besluit dat hij dusdanig "netjes" is dat een compres de beste oplossing is. Daarnaast had ik ook niet echt zin om met een naald en vlosdraad te gaan kloten in mijn eigen hoofd als dat niet nodig was. Het kost me een half uur om de structuur te vinden om mij zelf te verzorgen. Ik ben duidelijk een beetje in de war, maar vermaan mezelf rustig te blijven. Mijn nek is mijn 2e zorg, ik kan mijn hoofd niet meer bewegen. Ik druk voorzichtig op alle wervels en concludeer dat ik niks heb gebroken en dat het puur verstijfde spieren moeten zijn. Nadat ik mezelf heb opgelapt en even rustig ben gaan zitten komt de hele ervaring flink op me af. Ik bekijk de krater die ik heb geslagen en besef dat het gravel me heeft gered, hier hadden geen rotsen moeten liggen...



Hierboven de bult, de krater en de plek waar ik viel. Mijn wandelstok die erbij staat is 1.40m...
Ik tijfel wat ik moet doen. De volgende hut is 2 uur lopen. Er is een route naar de weg van bijna 8 uur lopen, maar dan is het nog maar zien hoe je 's avonds laat hulp vind. Ik besluit dat mijn letsel mee valt en dat rust de beste optie is. Mijn hoofd zit vol gedachten over wat er net is gebeurd en ik mis de afslag naar de hut, dit betekent dat ik 2 uur extra moet lopen. De moed zinkt me in de schoenen en ik besluit even te gaan zitten. Ik maak nog een foto om mijn verband te checken en terwijl ik door de fotos blader zie ik heel de trip voorbij komen die ik afgelopen weken heb gemaakt. Dit geeft mij een dusdanig goed gevoel dat al mijn zorgen wegvloeien. Na een heerlijk soepje maak ik de twee uur durende klim naar Stody's hut en maak ik een kamvuurtje voor mezelf. Alles komt goed...'s Avonds denk ik goed na over wat er is gebeurd en besluit een stapje terug te doen in wandel snelheid op stijle stukken.

De volgende dag had ik de optie de Breast Hill af te snijden, dit zou een uur minder klimmen zijn. Ik besluit echter dat ik niet zo ver ben gekomen om deze highlight over te slaan en beklim de top. Dit geeft me een prachtig uitzicht en in de verte zie ik Wanaka.



De afdaling naar beneden is gigantisch stijl en ik merk dat mijn zelfvertrouwen een flinke deuk heeft opgelopen. Continu zie ik mezelf over het randje vallen wat de wandeling niet bepaald plezierig maakt. Halverwege kom ik twee trampers tegen die een dagwandeling maken. De dames horen over mijn tocht en ongeluk en bieden mij een lift aan naar Wanaka, dit scheelt mij een hele dag en zo'n 13 km relatief saaie wandeling, voornamelijk over de weg. Perfect dus. Op de weg naar Wanaka zetten we een van de twee dames af. Ze woont in een CO2 neutrale woning die ze zelf met haar man heeft gebouwd. Erg inspirerend om te zien! Direct na aankomst bezoek ik een arts, die mij nakijkt. Nadat de wond is schoongemaakt en ik een Tetanus prik heb gekregen, ga ik op zoek naar een slaapplek.


Ik val met mijn neus in de de boter in Wanaka want er is een Ironman event dit weekend. Dit houd in: 4km zwemmen, 180 fietsen en daarna een marathon rennen. Ik heb een sportmassage geregeld en de masseuse verteld mij over Garth, een 75 jaar oude man die dit jaar voor de 3e keer meedoet. Ik kan mijn oren niet geloven en besluit 's avonds te gaan kijken bij zijn finish. Om zeker te zijn dat ik hem niet mis ben ik er om half elf 's avonds. De sluitingstijd was om half twaalf, maar helaas geen Garth. Er is vuurwerk als afsluiter en de organisatie begint de hekken op te ruimen. Ik besluit echter te wachten omdat ik het gevoel heb dat deze man gaat finishen, voor of na de officiele tijd. Met nog enkele tientallen hardcore Garth fans blijf ik wachten. Ik moet deze man zien. Uiteindelijk om half één 's nachts zien we in de verte een schommelend led lampje, dit moest hem zijn! En jawel, hier komt deze held, meer strompelend als lopend, totaal uitgeput maar met een gigantische grijns op zijn gezicht finished hij na 18,5 uur! We juichen hem toe en twee mannen nemen hem op hun schouders. Wat een held is dit! Hij kijkt mij lachend aan, alsof we elkaar jaren kennen. Ik feliciteer hem en vol inspiratie loop ik terug naar mijn hostel.

Mijn volgende etappe gaat wederom over de bergen, dit keer naar Queenstown. Ik hoop daar over 4-5 dagen aan te komen. Het einde komt in zicht, nog maar 400km!

Tjalle

Ps. Mijn knie houdt het goed!